"เราเหรอ...ก็เคยไปสิมิลันแหล่ะ แต่ไปตอนเด็กๆนะ นานมากแล้ว"
"แล้วเธอสนใจที่จะไปดำน้ำที่หมู่เกาะสุรินทร์มั้ย ? เขาว่ากันว่าเป็นที่ดำน้ำตื้นที่สวยที่สุดในประเทศเลยนะ"
นั่นเป็นบทสนทนาหนึ่งเดือนก่อนออกทริปของเพื่อนชายหญิงทั้งสองที่เคยพบกันครั้งแรกเมื่อตอนม.1 ย้อนกลับไป 20 ปีที่แล้ว เป็นการสนทนาเชิงชวนใครสักคนที่เคยมีความรู้สึกดีๆให้กันตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา แต่ก็เพียงเพื่อนเท่านั้น ครั้งนี้ดูจะเป็นการสนทนาที่แตกต่างออกไปจากคำว่าเพื่อน มิเช่นนั้นแล้ว ผมคงไม่ชวนใครไปเที่ยวง่ายๆตามประสาผมหรอก
การตอบกลับมาในเชิงแบ่งรับแบ่งสู้ของเพื่อนหญิงดังกล่าวว่าขอถามเพื่อนก่อน นั้นเป็นสิ่งที่ยังคาใจผมอยู่ว่าจะได้คำตอบออกมาเช่นไร ไม่นานอีกสองวันก็ได้คำตอบว่าไป ! ผมดีใจสุดๆ อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ก็เป็นอันว่า สิ่งที่ผมอธิฐานไว้ตอนไปเที่ยวเชียงของนั้นอยู่ไม่ไกลเกินไปนัก จึงดลใจให้ผมกลับมาโทรหาเธอคนนี้อีกครั้งหลังจากที่ห่างหายในการคุยเชิงเพื่อนมานานเป็นปี
การเตรียมตัวไปหมู่เกาะสุรินทร์นั้น ตอนแรกเริ่มผมคิดไว้ว่าจะไปเมื่อปีที่แล้วหลังจากกลับจากทริปตรัง แต่ก็ไม่ได้ไปเนื่องจากแม่ไม่สบาย ทริปต่างๆต้องหยุดพักไปโดยปริยายและไม่เคยเสียใจเลย มาช่วงนี้ คงต้องกลับมาปัดฝุ่นทริปดังกล่าวให้ได้ เพื่อจะได้ปิดทริปทะเลอันดามันซะที หลังจากที่ไปมาเกือบจะหมดจนเหลือเกาะใหญ่ๆก็แค่ หมู่เกาะสุรินทร์นี้เอง
ผมโชคดีเล็กน้อยตรงที่ตอนแรกคิดว่าจะไปคนเดียว แต่แล้วก็ได้เพื่อนร่วมทริปทั้งครอบครัวอย่างพี่เก๋(ป้าพาฝัน)จากคลับเรารักโปสการ์ดที่พอจะทำให้ผมใจชื้นขึ้นมาว่าคราวนี้คงจะไม่เหงาอีกแล้ว การจองเรือ รถทัวร์ สิ่งที่เกี่ยวข้องทุกๆอย่างเริ่มขึ้นเมื่อกลับมาจากเชียงของ ผมทำเองทั้งหมดโดยได้รับความช่วยเหลือจากบาราคูด้าเป็นอย่างดี โดยพี่เก๋ที่ใครๆในนี้ก็ให้ recommend ว่าบริการสุดยอด ใจเกินร้อยซึ่งผมก็เห็นด้วยอย่างยิ่ง
ผมเฝ้ารอวันที่จะไปทุกๆวินาที พร้อมๆกับสานสัมพันธ์กับเธอคนนั้นที่ผมเลือกที่จะชวนไปด้วย แต่แล้ว โชคคงจะไม่เข้าข้างผม อีกหนึ่งสัปดาห์เธอเป็นฝ่ายโทรมาบอกแบบนุ่มนวลว่าคงไปไม่ได้แล้ว ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม... ผมเองก็เลยต้องกลับมาโหมดเศร้าและเหงาอีกครั้งหนึ่ง ก่อนไปไม่กี่วันก็ลองโทรชวนเอ(ตัวเรา)จากคลับเรารักโปสการ์ดไปด้วยเพราะนึกขึ้นได้ว่าเอเคยบอกๆว่า "ถ้าพี่จะไปเที่ยวไหนช่วยบอกผมด้วย ผมจะขอติดตามไปด้วยถ้าไม่รังเกียจ" เอขอเวลาถึงวันจันทร์จึงจะให้คำตอบผมได้ ซึ่งเอก็ไม่ทำให้ผิดหวัง สามารถเดินทางไปได้ ผมรู้สึกดีขึ้นมาอีกครั้งเพราะจะได้เดินทางจากกทม.แบบไม่โดดเดี่ยวแล้ว
พอถึงวันจันทร์สัปดาห์ที่จะเดินทาง ผมไปรับหนังสือจากเพื่อนสนิทที่เขาให้ยืมไปอ่านซึ่งเขียนเกี่ยวกับหมู่เกาะสุรินทร์พร้อมกับคุยกันในหลายๆเรื่อง แต่แล้วไม่ทราบว่าเพราะอะไร เธอคนนั้น คนที่ผมเฝ้ารอก็โทรมาคุยอีกครั้ง ผมเลยลองถามไปอีกครั้งว่าตกลงถ้าเบื่อๆ ไปเที่ยวหมู่เกาะสุรินทร์กันมั้ย ซึ่งผมเองก็ทำใจในคำตอบแล้วว่าคงจะไม่ไป ผมคิดผิด....เธอคนนั้นถามต่อในเรื่องต่างๆว่าจะทันหรือเปล่า เรื่องตั๋วรถทัวร์ เรือ และเต็นท์ ฯลฯ ผมบอกไปว่าไม่มีปัญหา สามารถมีที่นั่งและไปได้ ขอแค่ไปคำเดียวแค่นั้นเอง
วันนั้นดูโชคชะตาจะกลับมาเข้าข้างผมอีกครั้ง สุดท้ายเธอตอบตกลงไป คราวนี้ก็เป็นหน้าที่ของเพื่อนสนิทที่ผมมารับหนังสือได้ไปเลือกซื้อชุดต่างๆให้เธอ ต้องขอขอบคุณเพื่อนสนิทคนนี้มากนะ
ในที่สุดวันเดินทางจริงก็มาถึง ทุกอย่างดูราบรื่นดี รถที่จะไปผมได้ความเอื้อเฟื้ออย่างที่ไม่เคยได้รับจากทัวร์ไหนๆมาก่อน นั่นคือไปกับรถโค้ชแพ็คเก็จที่ขึ้นจากโลตัสอ่อนนุชของบาราคูด้า โดยไม่เสียค่าโดยสารแม้แต่บาทเดียวจากที่นั่ง 3 คนที่เดินทางจากกรุงเทพไปคุระบุรี โดยมี เอ, เธอคนนั้น และตัวผม ส่วนครอบครัวพี่เก๋จะไปสบทบอีกทีที่ออฟฟิศบาราคูด้า คุระบุรี จ.พังงา
นี่คือเรื่องราวทริปที่พิเศษสำหรับผมซึ่งผมอยากจะเล่าให้เพื่อนๆ BP ฟัง
รถออกจริงๆประมาณทุ่มสิบนาที พอนั่งในรถเจ้าหน้าที่ก็จะมาบอกว่ามีแผ่นดินไหวที่อินโดนีเซีย 7.2 ริกเตอร์ ตอนนี้กำลังเช็คข่าวอยู่ตลอดว่าจะมีอะไรมั้ย เขาเตือนๆว่าอาจจะเกิดซึนามิก็เป็นได้ ส่วนตัวผมนั้นไม่กลัวอยู่แล้ว อยู่ที่ไหนก็ตายถ้าถึงคราวจริงๆ สิ่งนี้จึงทำให้เพิ่มดีกรีกับการเดินทางทริปพิเศษทริปนี้มากยิ่งขึ้นด้วยซ้ำ !
รถโค้ชมาถึงประมาณตีห้ากว่าๆ อากาศเย็นมาก เสียดายที่ไม่ได้เอาเสื้อแจ็คเก็ตมา ทุกคนลงจากรถเพื่อล้างหน้าแปรงฟัน หรือไม่ก็อาบน้ำกัน หลังจากนั้นก็ทานอาหารซึ่งเป็นข้าวต้มและกาแฟหรือโอวัลตินตามแต่จะชอบฟรี เพื่อรอเวลาแสงพระอาทิตย์ขึ้นและจะได้เดินทางกันไปหมู่เกาะที่สวยอีกแห่งหนึ่งของไทย
ไม่นานนัก ชั่วโมงกว่าๆเรือก็เริ่มลดสปีด เพราะเข้าใกล้เกาะที่พวกเรารอคอยแล้ว เห็นเรือประมงหาปลาอยู่ใกล้ๆ คงอีกไม่กี่อึดใจเราก็จะมีความสุขร่วมกันแล้วที่ท้องทะเลแห่งนี้ หมู่เกาะสุรินทร์
วันแรกนี้เราแพลนว่าจะสบายๆ ไม่เร่งรีบไปดำน้ำ ดังนั้นช่วงบ่ายจึงเป็นช่วงเวลาเงียบสงบ เป็นช่วงแห่งความสุขที่แต่ละคนจะเลือกสรรกันมาทำกิจกรรมต่างๆบนหาดทรายที่นี่ หลังจากทานอาหารกลางวันที่แสนจะแออัด ผมขอตัวกับคนอื่นๆเพื่อพาเธอมาถ่ายรูปและพักผ่อนบริเวณนี้ เธอดูจะมีความสุขเมื่อได้เห็นปูเสฉวน
ขอถ่ายกับป้ายอุทยานฯที่หาดไม้งามก่อนจะเดินไปที่ 200 เมตร
สภาพความหนาแน่นในโรงอาหารก็เป็นแบบนี้แหล่ะในยามช่วงหน้าเทศกาลหยุดยาว ถ้ามาช่วงธรรมดาคนคงไม่แออัดกันมากมายนัก
ช่างเป็นเช้าวันสดใสกว่าเช้าใดๆเลยก็ว่าได้ เมื่อคืนอากาศเย็นจนผมต้องลุกขึ้นไปเอาผ้าเช็ดตัวมาห่มแทน ตอนแรกก่อนมาก็สืบข้อมูลว่าร้อนมากให้ซื้อแป้งตรางูมาก่อนนอน ผลปรากฏว่าไม่ได้ใช้ซะนี่
พอเรือแล่นมาจุดที่สามคืออ่าวแม่ยาย เธอเริ่มเมาเรืออีกแล้ว เลยลงดำที่จุดนี้ไม่ได้ ผมก็ตัดสินใจไม่ลงไปดำเช่นกัน แต่ก็ได้เห็นสิ่งดีๆก็คือนกอินทรีหรือเปล่า ? เขาว่ากันว่าจะโชคดี ผมในใจก็หวังลึกๆอย่างนั้นเช่นกัน
ตกลงช่วงบ่ายเราทั้ง 7 ชีวิตเหลือดำน้ำอยู่คนเดียวคือเอนั่นเอง ผมเองก็อยากดำแต่คงเข้าใจดีว่าผมคิดอย่างไร ผมเลือกที่จะไม่ดำน้ำแต่ก็แลกมากับการเดินเล่นไปเรื่อยๆกับใครบางคน ณ เกาะแห่งนี้
สภาพเต็นท์ที่ผมนำมาเองทั้ง 2 เต็นท์เลย เต็นท์แรกทางด้านซ้ายมือเจ้าหน้าที่บาราคูด้าโดยพี่เก๋เห็นว่าบ้านอยู่ใกล้แก แกเลยให้ลูกน้องไปรับเต็นท์ผมที่บ้านเพื่อไปกางล่วงหน้า 2 อาทิตย์ ส่วนเต็นท์ทางด้านขวานำมากางเองในวันเดินทาง ค่ากาง 80 บาท/คน/คืน ถูกมากถ้าเปรียบกับเช่าเต็นท์อุทยาน
วันที่สองบนเกาะสุรินทร์เหนือคงจบสิ้นแต่เพียงเท่านี้ ผมคงต้องรอวันใหม่เพื่ออยากเจอใครบางคนแล้วขอให้เขาอ่านหนังสือให้ฟังอีก
หลังจากทานอาหารเช้ากับครอบครัวพี่เก๋, เอ และเธอ ก็มีเด็กชาวมอแกนมาขายของที่ทำเองด้วยมือ หลายๆคนที่เล่นกล้องก็จะไปรุมกันถ่ายรูปเพื่อเก็บภาพ ผมก็เป็นคนหนึ่งที่เดินเข้าไปถ่ายน้องเขา มีเรือลำน้อยๆวางขายอยู่ตามแต่นักท่องเที่ยวจะมาเลือกซื้อ ไม่มีการคะยั้นคะยอให้ซื้อ
เธอชอบดอกไม้ดอกนี้เลยอยากให้ถ่ายดอกไม้ออกมาชัดๆ
ดังนั้น หลังจากดำน้ำในรอบบ่ายของวันนี้(รอบเช้า 6 คนบายไม่ได้ไปดำยกเว้นเอ) เราก็รีบมาเก็บข้าวของสัมภาระและเต็นท์ เป็นการเก็บเต็นที่รวดเร็วมากๆ 555 ไม่นานเราก็เอาของทั้งหมดขึ้นเรือหางของบาราคูด้าเพื่อถ่ายไปยังอ่าวช่องขาด ส่วนคนนั้นขอให้เดินไปตามชายหาดเหมือนๆกับที่เราเดินไปในวันแรก ทุกคนค่อยๆเดินอย่างสนุกสนาน เพราะวันนี้คนส่วนใหญ่เขากลับกันไปแล้ว เหลือคนไม่มากนักเพราะเรามา 4 วัน 3 คืน มาทั้งทีต้องเอาให้คุ้ม
ถึงแล้วหล่ะ อ่าวช่องขาด นี่เป็นวิวยามเย็นเมื่อน้ำลด เสียดายที่ก่อนซึนามิจะสามารถลงเดินไปดูปะการังและเจ้าปลาการ์ตูนได้อย่างใกล้ชิดเลย แต่มาบัดนี้ ซึนามิทำให้ร่องน้ำเปลี่ยนไปกลายเป็นร่องน้ำลึก จนต้องมีป้ายเตือนให้นักท่องเที่ยวระวังเวลาเล่นน้ำเพราะมีกระแสน้ำวนบริเวณนี้ ซึ่งแต่ก่อน จุดนี้เปรียบเสมือนสวรรค์สำหรับนักดำดูนีโมเลยทีเดียว
คืนนี้ต้องขอขอบคุณพี่ต๋อย สปอนเซอร์เบียร์สิงห์ถึง 2 กระป๋องให้ผมคนเดียวเลย แถมยังไปต่อที่หน้าเต็นท์คุยกันไปแล้วดื่ม vodka ที่เหลืออยู่ด้วย ความสุขแบบนี้ผมบอกได้คำเดียวว่ายากมากสำหรับผมจริงๆ คงต้องขอขอบคุณมิตรภาพอันแสนงามที่ก่อขึ้นเพราะบ้านหลังนี้ Blue Planet ทำให้ผมรับรู้ได้ว่า มิตรภาพไม่มีวันจางหายจริงๆและจะก่อกำเนิดในทุกๆที่ที่เรามีน้ำใจให้แก่กัน
ขอจบตอนแรกไว้แค่นี้ก่อนครับ แน่นอนว่ามีตอนที่สอง คงได้อำลาทริปแบบไหนก้ต้องติดตามกันต่อไปครับ ขอบคุณเพื่อนๆทุกท่านที่เข้ามาอ่านและลง comment นะครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ
Original Published on www.pantip.com at [ 11 มี.ค. 51 00:52:05 ]
เห็นว่าบทความนี้น่าสนใจ รบกวนกดแชร์ด้วยครับ
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น