หลังจากเต็มอิ่มกับการถ่ายรูปกับทุ่งบัวตอง ดอยแม่อูคอ พอๆกับการหมดแสงพระอาทิตย์ที่สาดส่องขอบฟ้า ณ เวลานั้น ผมบอกกับน้องให้เรารีบกลับไปที่อช.น้ำตกแม่สุรินทร์ เนื่องจากถ้าเวลามืดแล้ว การขับรถบนเขาค่อนข้างยาก ประกอบกับมีการทำทางอยู่ตลอด เกรงว่าจะมีอันตรายเกิดขึ้น เราจึงได้เคลื่อนตัวประมาณเวลาหกโมงเย็นได้
เย็นวันนี้อากาศเย็นพอควร ทั้งคู่ผลัดกันอาบน้ำที่ห้องน้ำของอุทยาน เราสังเกตเห็นว่า ไม่มีนักท่องเที่ยวรายใดมาอาบน้ำเลย จะมีก็แต่ผมกับน้องนี่แหล่ะ น้ำเย็นเข้ากระดูกใช้ได้เลย
คืนวันนี้ดูท่าบรรยากาศจะไม่ดีดังใจหวังซะแล้ว เพราะมีนักท่องเที่ยวที่ขาดจิตสำนึก โดยคิดแต่จะเปลี่ยนบรรยากาศการร้องเพลงคาราโอเกะจากตัวเมืองมาร้องที่ป่าเขาลำเนาไพรแทน ทำให้ผมรู้สึกเซ็งมากๆ พวกเขาน่าจะมากันประมาณ 5-6 คันได้ ใช้เครื่องเสียงระดับที่คนละแวก 1-2 กม.ได้ยินแบบร้องตามได้ละกัน ทำให้ความเงียบสงบแบบป่าเขาที่นักเดินทางที่ดีต่างเฝ้ารอที่จะเจอนั้นมลายหายไป เท่านั้นยังไม่พอ ยังมีการเปิดไฟแฟลชเป็นจังหวะด้วย นอนหลับตาก็จะสะดุ้งกับแสงแฟลชที่สาดแว๊บเข้ามา ค่ำคืนนี้จึงกลายเป็นค่ำคืนแห่งความอดทน แต่ไม่เป็นไร เราก็คงต้องนอนหลับเพื่อเอาแรงต่อไป
การจัดการเกี่ยวกับลานกางเต็นท์ของที่นี่ยังด้อยกว่าที่อื่นมาก เห็นได้จากการที่ให้นักท่องเที่ยวนำรถไปจอดได้อย่างสบายใจ ทั้งที่บริเวณดังกล่าวเป็นลานกางเต็นท์ที่มีการปรับพื้นที่ไว้ ภาพที่เห็นก็จะมีการจอดระเกะระกะดูไม่เป็นระเบียบเอาซะเลย
ณ เวลานั้นมีนักท่องเที่ยวเยาวชนกลุ่มหนึ่งประมาณ 8 คนมาชมวิวน้ำตกพร้อมๆกับเราเลย สอบถามได้ความว่าขี่มอเตอร์ไซด์มาจากเชียงใหม่กัน
กล้องของพวกเขามีฝีมือถ่ายรูปจากผมอยู่ 4 รูปตั้งแต่ร้านที่กินไข่ต้ม และมาที่จุดชมวิวน้ำตกแม่สุรินทร์นี้
ณ ตรงนี้คงไม่มีนักท่องเที่ยวมารบกวนมากนัก เจ้าแมงมุมเพื่อนรักจึงชักใยแผ่ขยายขอบเขตของตัวเองกว้างใหญ่ถึงขนาดนี้
นักท่องเที่ยวต่างสวนกับเราเพื่อมาชมวิวน้ำตก
ระหว่างทางผมรู้สึกง่วงๆ อาจเป็นเพราะฤทธิ์ข้าวเหนียวแน่ๆ ขับมึนๆเป็นบางช่วง ดังนั้นเมื่อถึงสวนสนบ่อแก้วจึงเป็นการดีที่จะจอดแวะเพื่อพักรถและพักคนโดยเฉพาะผมไปในตัว
เรามาถึงสวนสนบ่อแก้วประมาณบ่ายโมงครึ่ง
ต่อจากนั้น เราก็แวะที่อช.ออบหลวงเพื่อให้น้องประทับตราอุทยานเป็นที่ที่ 3 จากทริปนี้ ส่วนผมไม่มีสมุดประทับ เลยเก็บไว้เพียงความทรงจำกับภาพถ่ายพร้อมการเล่าเรื่อง
ที่นี้ผมได้กาแฟกระป๋องเบอร์ดี้ช่วยให้หายง่วงไปอีกหลายชั่วโมงประกอบกับหมากฝรั่งที่น้องนำมาด้วย เลยช่วยให้ตาสว่างขึ้นเยอะเลย
บ่ายสองครึ่ง เราขับมาถึงวงเวียนหอนาฬิกาฮอด ที่ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้น 1,864 โค้งอย่างเป็นทางการ บนเส้นทางที่ผ่านแม่สะเรียง แม่ลาน้อย ขุนยวม จวบจนถึงตัวเมืองแม่ฮ่องสอนนั่นเอง
ออกจากฮอดผมเลือกใช้เส้นทางปกติธรรมดาคือเข้าจอมทอง สันป่าตอง แล้วเข้าลำพูนเพื่อกลับไปยังลำปางตามปกติ ที่ไม่เลือกเส้นลัดที่ไปออกลี้และเถินก็เพราะว่าเข็ดกับโค้งถี่สุดๆบนเขา เกรงว่าอาหารที่ทานมาจะหายไปหมดกับโค้งดังกล่าว จึงเลือกเส้นปกติที่ไกลหน่อยแต่คงไม่เสียเวลาอะไรมากนัก ดังนั้นจึงมาถึงยังบ้านพักที่สระบุรีเกือบสี่ทุ่ม
ก็เป็นอันว่าจบทริประยะไกลแบบสมบูรณ์แบบแต่ใช้เวลาแค่ 2 วัน 1 คืน ในการมาเยือนทุ่งบัวตอง ดอยแม่อูคอแห่งนี้ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาชม และลงชื่อทักทายกันครับ แล้วไว้เจอกันใหม่ที่ สิมิลัน วันฟ้าใส ครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ _/\_
Original Published on www.pantip.com at [ 23 พ.ย. 49 23:43:18 ] as below link
เห็นว่าบทความนี้น่าสนใจ รบกวนกดแชร์ด้วยครับ
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น